Tahkmina keek toe hoe haar tienjarige zoon Maruf met drie kleine kinderen op de vloer van hun schuilplaats speelde. Aina, de moeder van de andere kinderen, begon boeken uit haar tas te halen die ze de hele reis had meegedragen toen ze de oorlog ontvluchtten. Uiteindelijk hield Aina een versleten leren boek, een Bijbel, omhoog en vroeg of ze mocht voorlezen. In de hoop dat de woorden troost zouden bieden aan Maruf, die nog steeds nachtmerries had, stemde Tahkmina snel in. Die nacht sliep Maruf vredig en de volgende ochtend zocht Tahkmina Aina om haar te vragen nog meer passages uit de Bijbel voor te lezen. Als de woorden van Jezus troost konden brengen aan Maruf, konden ze misschien ook de angst in haar hart tot bedaren brengen.