Pastorale coaches

Mijn echtgenoot en ik waren al pastorale coaches, voordat we maar wisten van het bestaan van iets dergelijks. 

Het begon met samen eten. Als werkers onze kerk bezochten nodigden we hen uit om bij ons te komen eten en om te horen over hun leven. We wilden graag meer weten over de mooie en de zware dingen waarmee ze te maken hadden gekregen en we wilden met ze bidden.

Toen kwamen de internationale bezoeken. We gebruikten onze vakanties om op bezoek te gaan bij werkers in hun gastlanden. Mijn man kon een reis combineren met een internationale reis voor zijn werk. 

Op bezoek in het Midden-Oosten

Eén werker die we ontmoetten was een jonge vrouw die diende in een team van Frontiers in het Midden-Oosten. We nodigden haar bij ons thuis uit toen ze op bezoek was in de VS. Aan het eind van het bezoek zei ze: “Ik zou het heel leuk vinden wanneer jullie me een keer zouden bezoeken in het Midden-Oosten.”

Een paar maanden later gingen we bij haar op bezoek. We ontmoetten de mensen waarover ze sprak in haar nieuwsbrieven. Ze was nog niet zo lang in het land, maar ze begreep de mensen en zij begrepen haar. Ze vertaalde de gesprekken met haar moslimvrienden voor ons en we waren onder de indruk van haar kennis.

Ze had zelf niet in de gaten hoe ver ze was gevorderd in haar taal, maar we bleven haar gedurende het hele bezoek aanmoedigen en zeiden, “je doet het echt heel erg goed met de taal.”

“Jullie hebben me leven ingeblazen met jullie bezoek,” schreef ze nadat we weer naar huis waren vertrokken. We waren stomverbaasd, we wisten niet dat  we zo’n groot  verschil konden maken in het leven van een werker. Gewoon daar naartoe gaan en interesse tonen voor waar ze mee bezig was, betekende meer voor haar dan we ons realiseerden.

Een nieuwe carrière

Toen we een paar jaar geleden op zoek gingen naar een andere soort carrière vertelden we een vriend hoeveel we ervan hielden om tijd door te brengen met werkers. Om naar ze te luisteren en naar ze om te zien.

“Dat heet zorg voor veldwerkers,” zei hij.

“Bestaat dat?” vroegen we. “Is dat een beroep?” Hij verzekerde ons dat dit zo was. We hadden geen idee dat dit bestond.

We gingen meteen op zoek naar banen om veldwerkers te helpen en vonden een vacature bij Frontiers voor een pastorale coach. Toen mijn echtgenoot en ik dit lazen, dachten we beiden dat dit de meest fantastische kans was die we ooit hadden gezien.

We kunnen dit niet niet doen

Pastorale coach worden bij Frontiers betekende echter wel dat we ons vaste salaris zouden kwijtraken en dat we van een vriendenkring zouden gaan leven. Het betekende ook dat ons gezin moest verhuizen naar de andere kant van het land.

“Jullie offeren zo veel op om dit te doen,” zeiden onze vrienden. Sommige mensen probeerden ons ervan te overtuigen om niet te gaan. 

Maar we voelden ons zo sterk en opgewonden over waar God ons naartoe leidde.

“We kunnen dit niet niet doen,” Ons veilige vertrouwde leven houden zou meer pijn doen dan pastoraal coach worden voor werkers. Onze overtuiging maakte het echter niet minder pijnlijk om onze kerk, vrienden, huis en goed betaalde banen achter te laten. Maar Gods leiding voelde duidelijk en juist.

Voorrecht

Mijn echtgenoot en ik hebben een eigen rol in het helpen bereiken van de naties. God heeft ons niet geroepen om overzees te gaan leven. Maar dit proces heeft ons meer bewust gemaakt van wat overzeese werkers ervaren wanneer ze naar plaatsen gaan die het minst bereikt zijn met het Goede Nieuws. We voelen ons bevoorrecht dat wij door ons deel te doen hen kunnen helpen om effectieve getuigen te zijn voor Jezus Christus.

Wil jij ook helpen om het Goede Nieuws te verspreiden naar plaatsen die het minst bereikt zijn? Dat kan, bijvoorbeeld door het schenken van een gift aan Frontiers. Klik hier voor meer informatie.