Het was opnieuw een vochtige tropische dag – zo anders dan het winterse kerstgevoel dat ‘oh denneboom’ of ‘White Christmas’ kunnen oproepen. Onze kleine gemeente van gelovigen met een moslimachtergrond zou een speciale kerstdienst houden. Ik was moe en wilde er eigenlijk niet bij zijn – overtuigd als ik was dat de dienst gehouden zou worden uit traditie. Bovendien hadden we drie dagen eerder al een officieel kerstprogramma gehouden voor onze moslimvrienden. Waarom een tweede dienst, vroeg ik me af.

Vanaf dit moment realiseerde ik dat deze viering anders zou zijn dan elke andere kerstdienst die ik ooit had bijgewoond.

Om te beginnen gaf onze jonge voorganger twee van de jonge leiders een rood hoedje van zijde, de traditionele hoofdbedekking voor mannen. Veel traditionele christenen moeten er niets van hebben, omdat het zo sterk is gelinkt aan de islam – het wordt gedragen in de moskee en bij officiële gelegenheden. Maar onze twee jonge leiders droegen trots de petten die hun voorganger hen had gegeven. Door deze hoedjes te dragen lieten ze respect en dienstbaarheid zien aan Allah.

Een ongebruikelijke kerstboodschap

Ik keek de kamer rond, er zaten vijftien gelovigen en vijf moslims op de vloer. We zongen een lied gebaseerd op 1 Johannes 4 over Gods liefde. De lokale melodie was aansprekend en ik voelde hoe we in aanbidding kwamen voor God. De jonge man die de dienst leidde, las voor uit Mattheüs 4 over de verleiding van Jezus. “Hoe past dit nu bij kerst’’, vroeg ik me af. Hij keek toen twee van de moslims aan en zei: “Als jullie Isa (Jezus) gaan volgen, zullen jullie lijden. Maar God zal bij jullie zijn.”

Panat, de voorganger begon te preken uit Jeremia 31 – hoe God een nieuw verbond wil sluiten met zijn volk zodat hun zonden vergeven zullen worden en zij God zullen kennen. “Hm, een ongebruikelijke kerstboodschap”, dacht ik, nog steeds wat sceptisch. Panat legde toen uit dat we het avondmaal zouden vieren. Avondmaal? In een kerstdienst? “Uitzonderlijk”, dacht ik. “Maar hoe gaan deze moslims dit begrijpen?” Panat vroeg toen alle vijf: “Zijn jullie klaar om dit avondmaal te vieren? Als jullie geloven dat Isa jullie redder is, mag je het met ons meevieren. Maar als jullie er niet klaar voor zijn, zeg dat dan ook.”

Ik voelde me erg ongemakkelijk. “Wat is Panat aan het doen?” De druk op deze moslims moet intens zijn!

Panat stelde deze vraag aan elke moslimbezoeker en om beurten antwoordden zij:

“Nee, Ik ben er niet klaar voor.”

“Ik geloof zelf wel, maar omdat mijn man net zei dat hij er niet klaar voor is, ben ik ook niet klaar.”

“Ik heb meer tijd nodig om erover na te denken.”

‘Vanaf dit moment realiseerde ik dat deze viering anders zou zijn dan elke andere kerstdienst die ik ooit had bijgewoond.’

Er waren geen gezangen of traditionele kerstliedjes, er kwam geen kerststal, kerstverhaal, versiering, boom of kaars aan te pas. Maar Jezus redde drie dierbare moslims.

Het laatste echtpaar antwoordde luid en duidelijk: “Wij geloven Hem honderd procent!”. De man vertelde ons toen dat hij de nacht ervoor had gedroomd dat Isa bij hem was gekomen en hem had verteld niet bang te zijn voor het kruis. Hij vroeg ons wat we van die droom dachten, konden we die voor hem uitleggen?

Toen gebeurde er iets opmerkelijks, de man die kort daarvoor nog had gezegd dat hij meer tijd nodig had, zei: “Ik ben er ook klaar voor. Ik geloof!”

Immanuel, God met ons

De liefde die de gelovigen hadden laten zien in hun vriendschap met deze mensen had het gewonnen. Drie van de vijf kwamen die kerstochtend het koninkrijk binnen, aten het brood, dronken van het sap. Het geluid van zacht huilen vulde de kleine kamer. De Heer was met ons en onze tranen waren tranen van blijdschap. Ik zal deze kerstochtend nooit meer vergeten. Er waren geen gezangen of traditionele kerstliedjes, er kwam geen kerststal, kerstverhaal, versiering, boom of kaars aan te pas. Maar Jezus redde drie dierbare moslims. En een jonge kerk ervoer Immanuel, God met ons.