Vier maanden voor mijn vertrek

Lieve lezer, een aantal jaar geleden was ik in Zuid-Azië. Een specifiek land heeft nooit mijn hart losgelaten. Ik werd daar diep geraakt door wat ik zag en ervaarde Gods liefde voor deze mensen. Ik genoot ervan om in de kleine huisjes op de grond thee te drinken. Vorig jaar ben ik een aantal weken terug geweest en wist ik het zeker: God heeft dit land op mijn hart gelegd. Ik kan het niet loslaten. Inmiddels komt de geplande datum dichterbij: nog vier maanden. Dit zijn niet mijn eenvoudigste maanden. Graag neem ik jullie eens per maand mee op de weg die ik ga naar de moslimwereld daar.

Minder giften binnengekomen

Vannacht werd ik wakker, mijn hartslag was onrustig. Stress. Voor ik ging slapen stuurde ik Frieda uit mijn Thuisfrontteam toch nog een appje, in de hoop dat ze zich vergist had: “Het bedrag wat je noemde dat binnen was gekomen is dus inclusief de bijdrage voor de veiligheidstraining? Niet exclusief? Dat is ruim €200 minder dan de vorige maand. Heb je een idee waar het aan kan liggen?” Ik ging vervolgens slapen.

Heb ik iets fout gedaan?

Vannacht stelde ik mijzelf al woelend de vraag: waarom zijn mensen minder gaan geven? Ik trok het mij persoonlijk aan. Heb ik iets fout gedaan? Maar ook: Kan ik mijn begroting wel rondkrijgen? Over vier maanden wil ik echt gaan. Ik probeerde mijzelf te troosten met het idee dat God zelfs groter is dan de dood, wat is geld dan nog? Ik probeerde het los te laten. Toch heb ik eerlijk te bekennen dat ik bleef woelen. Wie kan ik vragen? Welk bedrijf kan ik aanschrijven? Hoe blijven mensen geven en stoppen ze niet?

Frieda appte terug

Frieda appte in de vroege ochtend terug: “Het is exclusief. Ik denk dat mensen bijvoorbeeld voor een half jaar vooruit gepland hadden en het nu vergeten zijn, of dat ze het handmatig deden en er nu niet aan gedacht hebben.”

Een pijl van twijfel trof mij: “Waarom kies ik niet voor zekerheid en ga ik niet gewoon weer een baan zoeken in Nederland? Ik heb zoveel dichte deuren gehad.”

God leidt

Ik begon te bidden, wilde rusten in Hem. Weer liet Hij mij zien dat Hij zal leiden. Ik dacht terug aan afgelopen twee maanden. Het team waar ik heen zou gaan, is niet meer in het land. Mijn plan B, een ander team, is ook het land uitgezet. De teams die ik daarna benaderden zeiden allemaal nee, met als reden dat ze vermoeid zijn. De omstandigheden zijn er zwaar en er is onrust. Toch had ik de rust: God heeft dit land op mijn hart gelegd. Inmiddels ben ik twee maanden met onduidelijkheid verder en sinds vorige week lijkt er een nieuwe optie te zijn. Rekening houdend met de kans dat ook dit team er straks niet meer is, ben ik verder gegaan met mijn voorbereidingen. Ik kijk nog steeds vol verlangen uit om weer in de kleine huisjes thee te drinken met moslims en verhalen uit de Bijbel te vertellen. Om hun taal te leren, hun cultuur beter te leren kennen, maar vooral om hun harten te zien en hun verhalen te horen. Ze zien zoals God ze ziet.

Tot over een maand. Ik houd je graag op de hoogte. Wil je het mogelijk maken dat meer mensen als ik toegerust worden om te gaan? Dan kun je doneren.

Lieve groet,

Jasmijn