Vier jaar geleden verhuisde ik naar de Randstad. Ik begon met de training van Frontiers om mij voor te bereiden op het buitenland. Nu mag ik terugkijken op deze periode. Mijn spullen staan opgeslagen bij mijn ouders en ik heb goed afscheid kunnen nemen van mijn wijk. Veel spullen heb ik weggegeven aan mensen die mij dierbaar zijn, als herinnering, ook om zelf te minimaliseren. Zo ook mijn Turkse Bijbels. Lees verder over hoe deze werden ontvangen door Turkse vriendinnen.

Vega-bitterballen met Amina

Amina zei tegen mij: we moeten iets doen als afscheid dat je nergens anders kan doen. Ik dacht meteen: Bitterbalen eten! Amina is moslim en dus eet zij dat niet. Daar vonden we een oplossing voor: vega-bitterballen. Daar zaten we in het gras, ons vers gebakken portie te verorberen. Best gezellig! Terwijl we zaten te kletsen, voelde ik spanning in mijn onderbuik: Hoe zal ze het vinden dat ik haar de Bijbel ga geven? Op een gegeven moment wilde ik het weten en haalde het pakketje tevoorschijn. Ik had er een kaart bij gedaan met de tekst: You are so loved. Ik vertelde haar dat ik haar iets wilde geven dat voor mij zeer kostbaar is en waar ze de verhalen in kan vinden die ik haar verteld heb. Ze maakte het open en was enorm dankbaar. Ze deed iets, dat ik ook geleerd heb van moslims: ze ging er heel voorzichtig en respectvol mee om. De Bijbel ging niet zomaar in haar tas, maar werd met alle zorgvuldigheid in een papier gewikkeld.

Bovenin de kinderwagen

Hagar is Korandocente. Zij heeft mij veel geleerd over hoe haar gemeenschap de islam ervaart en praktiseert. Ook al ben ik anders, ik was altijd welkom. Maar volledig opgenomen in de gemeenschap heb ik me nooit gevoeld. Ik blijf altijd anders, dat is wat ik geleerd heb, maar toch voelde ik mij welkom. Met haar ging ik baklava eten. Haar ogen glunderden toen ze de Bijbel kreeg. Nu heeft ze alle vier de heilige boeken: de Koran, de Injeel, de Zabur en de Torat. De laatste drie vormen de Bijbel. Toen we afscheid namen en zij de Bijbel op wilde bergen om mee te nemen, wist ze niet goed hoe ze dat moest doen. Ze legde hem bovenin de kinderwagen van haar zoon, want heilige boeken moeten hoog bewaard worden. Niet onderin een tas dus.

Een dankbaar afscheid

Het gaf me vreugde en het is een voorbeeld voor me, om te zien hoe Gods Woord met zorgvuldigheid werd ontvangen. Amina hoopt me op te zoeken. Hagar hoopt dat ik nog een keer een groep vrouwen uit de kerk mee zal nemen naar haar moskee, zodat ze kan laten zien dat Turken gastvrij zijn. Ik ben benieuwd! Maar nu: over een week vertrek ik!

Tot de volgende blog.

Lieve groet,

Jasmijn

Wil jij het mogelijk maken dat meer werkers zoals Jasmijn vertrekken naar de moslimwereld, om daar over Jezus te delen met de mensen om hen heen? Kijk op onze website hoe jij kan bijdragen!