Voor ik besefte wat er gebeurde, zag ik het bloed uit haar strot lopen. Ik begon mij te realiseren dat deze moslimfamilie op het afgelegen platteland van India hun enige kip voor ons slachtten. De vacht werd geplukt en ze werd aan stukken getrokken.
Voor het huisje, dat bestond uit metalen platen en hout, was een vijvertje uitgegraven. Deze diende als voorziening van water, kweekvijver voor vis, wasmachine, vaatwasser en vuilnisbak. Een metalen bak werd gevuld met dit bruine water en de kip werd erin geweekt. Een andere vrouw deed alvast de vaat in datzelfde water en mijn mond viel open toen ik tegelijkertijd haar zoontje zijn straaltje keurig op dit vijvertje zag richten. Ik wist dat ik even later kip van dat net gewassen servies met verse thee van dàt water zou krijgen.
Ze gaven hun enige kip voor ons… Zou jij het eten?
Vier weken lang werd ik ondergedompeld in een andere wereld. Dat was het ook; een totáál andere wereld! Als ik aan India denk, denk ik aan verdwalen. Ver blijf dwalen tussen de miljoenen mensen, miljoenen goden, tig talen en tig religies. Ik kwam met een aantal vragen, dingen die ik wilde ontdekken of onderzoeken, maar ik kwam met honderden vragen weer thuis. En nu wil ik weer terug…
De komende tijd zal ik jullie meenemen in een aantal belevenissen en bijzondere ontdekkingen.
Dit artikel is geschreven door één van onze werkers die een shortterm reis door India maakte. Ze is erg onder de indruk van het land en de mensen die er wonen en wil graag terug. Haar opmerkelijke ervaringen deelt ze in een aantal blogs.
Deze maand staat India centraal in onze blogs. Geraakt door de verhalen over India? Maak een reis of bid met ons mee voor dit land!
Lees hier de andere blogs over India:
Hindoe tempel of toch een moskee?
Weerbaarheid, waardigheid en de armen in de stad
India is een oceaan
Vergeving in India
