India is een Oceaan

India is als een oceaan. Geen zeeën van water, maar zeeën van mensen. Een zee van eindeloze, pijnlijke en vreugdevolle, levens.

Je wilt dat ik India aan je beschrijf. Je wilt dat ik je vertel hoe het is. Ik kan het niet.
Ik kan het nog niet beschrijven met een boek vol woorden, dat zou nog niet genoeg zijn.
Ik kan je honderd foto’s laten zien, maar het zou geen recht doen aan het land.
Woorden en foto’s tonen maar een klein stukje, een stukje dat nooit het geheel zou kunnen bevatten.
India is een constante prikkeling van je zintuigen.
Licht, kleur, geuren, smaken, lawaai, schoonheid en as.
India is ontelbaar veel mensen.
Allemaal verschillend en toch hetzelfde.

India is een oceaan.

Ik kan je vertellen over een oceaan, over hoe groot het is en over de golven die hoger zijn dan een huis. Ik kan je een foto laten zien van de uitgestrektheid. Pas wanneer je zelf op een boot zit en ziet hoe het water zich uitstrekt van horizon tot horizon kan je het beginnen te vatten; de grootsheid, de uitgestrektheid, de beweging.

India is als een oceaan. Geen zeeën van water, maar zeeën van mensen. Een zee van eindeloze pijnlijke en vreugdevolle levens.

India is als een oceaan. Geen zeeën van water, maar zeeën van mensen. Een zee van eindeloze pijnlijke en vreugdevolle levens.

Als je de evangeliën hebt gelezen voelt het alsof je een beetje wat van India hebt gezien.

In Nederland is het bijna onmogelijk om voor te stellen hoe Jezus door onze straten zou lopen, zittend in onze vlekkeloze huizen en onderwijzend in onze winkelcentra. Onze zonden en pijn zijn verborgen door onze rijkdom.
In India is het makkelijk om je Hem voor te stellen. Een blinde wordt genezen. Bewogenheid over de grote mensenmassa’s. Ernstig sprekend tot deze mensen. De straatkinderen zittend bij Hem op schoot.

Als je de evangeliën hebt gelezen voelt het alsof je een beetje wat van India hebt gezien.

Ik kan zien hoe mensen met Hem zouden praten; de blinde, de lamme, bedelaars, de rijken, de armen.

Het is een vreemd gevoel, alsof je teruggaat naar die tijd. Behalve dat er in India schreeuwende toeters van de riksja’s en taxi’s te horen zijn en ik stel me zo voor dat Jezus hier in een spijkerbroek zou lopen.

Ik ben blij dat ik Jezus hier kan zien. Hij is de enige die de gebrokenheid kan repareren en verzoening brengen.
Ik geloofde dat niet voordat ik naar India ging. Als je het me gevraagd zou hebben, zou ik gezegd hebben dat ik het geloofde. Maar dat deed ik eigenlijk niet. Niet in mijn hart.

Ik ben jong. Ik heb geen gebrokenheid gezien. Ik ben een enthousiaste en optimisitsche middenklasse Europeaan. Ik kan alles. Ik kan de wereld repareren.

Maar dan maak je een rit door een miljoenenstad en passeert mensen die naast de honden slapen op straat. Je ziet de kleine kinderen bedelend hun handen in je riksja steken, huizen die helemaal gemaakt zijn van plastic. Realiserend dat dit slechts de vingertop is van de armoede en gebrokenheid in onze wereld.
Al het geld en alle tijd in de wereld kunnen een gebroken leven niet repareren, laat staan miljarden levens.

Als ik de schaal van het probleem ziet – de oceaan – begrijp ik dat ik een behoorlijk grote emmer nodig heb om alle rotzooi er uit te vissen. Ik ben er zeker van dat de enige die zo’n emmer kan maken en gebruiken God zelf is.