Midden op het moskeeplein zaten mannen met een soort trommels muziek te maken. Even was ik in de war: Is dit nu een Hindoe-tempel of een moskee?

Onze schoenen moesten uit, de straatjes werden steeds smaller en af en toe liepen we een paar treden naar beneden. Er waren veel piepkleine winkeltjes die goud, bloemenkettingen of religieuze voorwerpen verkochten. Het viel mij op dat ik veel minder werd aangesproken dan op de andere plekken waar ik eerder was geweest in India. De sfeer was ook heel anders. Mensen waren meer in zichzelf gekeerd en daalden langzaam de treden af in het straatje dat al kronkelend steeds smaller werd. Er hing een soort spanning in de lucht, een verwachtingsvolle spanning. Mensen begonnen op fluistertoon met elkaar te spreken.

Er hing een soort spanning in de lucht, een verwachtingsvolle spanning. Mensen begonnen op fluistertoon met elkaar te spreken.

Het viel mij op dat ik steeds meer mensen zag die ziek of beperkt waren. Toen het straatje bij een klein pleintje uitkwam, zag ik een hele grote moskee met een soort Indiaas tempelgebouw erbij. Op het pleintje zelf waren open graven, graven die alvast gereserveerd waren. Toen ik ernaar vroeg werd mij verteld dat aanhangers van deze stroming graag dicht bij hun leraar begraven willen worden en daarom alvast een plaatsje kopen.

We moesten tussen de open graven doorlopen om bij een poort te komen die toegang gaf tot het moskeeplein. Ik liep zwijgend met de rest mee. Midden op het moskeeplein zaten mannen met een soort trommels muziek te maken. Even was ik in de war: Is dit nu een Hindoe-tempel of een moskee? De muziek was zo anders dan ik van de Arabische cultuur kende. Er was veel herhaling en het had een soort van ontspannen ritme. Ik keek toe en zag hoe deze mannen zo intens met hun muziek bezig waren.