Sinds december wonen Ilse, Ruud met hun twee kinderen, in een grote stad. Ze woonden daarvoor 3 jaar in een klein dorpje op de veluwe waar iedereen elkaar kent. Omdat ze willen gaan wonen en werken in een moslimland, hebben ze de stap gezet om te verhuizen naar een stad. Ze hadden nog niet zo veel ervaring met moslimcultuur, dus daar hoopten ze moslims en hun cultuur beter te leren kennen.

De verhuizing stelde niet teleur. God opende mogelijkheden voor contact. Een daarvan leidde Ilse tot een bijzondere ontmoeting in het park. 

Hoe wij elkaar ontmoetten..

Op een dag liep ik in het parkje achter mijn zoontje aan, met mijn dochtertje in de draagzak. Ik liep langs een bankje waar een moslima zat terwijl haar kinderen aan het spelen waren. Ze gaf een lieve glimlach naar mijn dochter. Ik zei iets in de richting van ‘Lief he’, maar ik zag dat ze mij niet begreep. Dat wekte mijn interesse: ‘waar zou ze vandaan komen?’ 

Toen mijn zoontje zelf aan het spelen was, en ik even op een bankje ging zitten, ging ik er over nadenken. ‘Wat nou als ik haar aanspreek? Wat zal ik dan zeggen?’ 

Toen heb ik besloten om gewoon even tegenover haar te zitten en hoi te zeggen. Ze bleek gelukkig goed Engels te kunnen. Na de vraag waar ze vandaan kwam, hebben we een heel leuk gesprekje gehad. Ik hoopte dat dit niet de laatste keer zou zijn.

‘You made my day’

De dagen erna was ik weer veel in het parkje. Helaas was ze er toen niet. Het leek me zo leuk om contact op te bouwen, ook omdat ze vertelde dat ze nog niet veel mensen hier kende. Ik begon te bidden dat ik haar weer mocht zien.

Toen ik een paar dagen er na vroeg met de kindjes naar buiten ging en de deur open deed, liep ze opeens voorbij! We waren verrast. Ik liep met haar de kant op naar haar huis, want ze had net haar zoontje weg gebracht. Ze vertelde dat ze het moeilijk vond omdat hij nog helemaal geen Nederlands kon. We kwamen bij haar huis aan, en toen we afscheid namen zei ze ‘You made my day’.

Een kaartje en een uitnodiging 

Daarna duurde het weer een poosje dat we elkaar niet zagen. Ik heb zelfs getwijfeld of ze niet verhuisd waren. Weken erna heb ik besloten om haar een kaartje te sturen. Ik wist waar ze woonde, en ik dacht: ‘niet gestuurd is altijd mis’. Ik zette in het kaartje mijn nummer (met hoop op zegen) en dat ik het leuk zou vinden haar weer te zien.

Een paar dagen later zat ik in het parkje met mijn kindjes, en daar liep ze weer. Met haar man, maar wat was ik blij. En zij ook. Ze bedankte me enorm voor het lieve kaartje, en vertelde dat ze zo druk was met Nederlands leren. We zaten ook nog in de ramadan-tijd. Ik vroeg haar naar de ramadan, en ze legde mij er veel over uit. Ze zei dat ze het leuk zou vinden als wij een keer zouden komen eten, als de zon onder zou gaan. 

Natuurlijk nam ik de uitnodiging aan, en met volle nieuwsgierigheid en enthousiasme kwamen wij met ons vieren naar hun huis toe. We werden verwelkomd met een heerlijke maaltijd, en we hadden een hele gezellige avond.

En nu?

Via whatsapp houden we contact, en we hebben vaak in het park samen gebarbecued en onze kinderen hebben al veel samen gespeeld. We genieten nog steeds van deze groeiende vriendschap.

Gaan

Zou jij net als Ilse en Ruud willen gaan naar een moslimland? Neem dan contact met ons op. We nodigen je graag uit voor een verkennend gesprek. Ook kan je hier meer lezen over ons voorbereidingstraject.