Back to the basics
Hava ondersteunt voor een half jaar, als shorttermer, een team op het Arabisch Schiereiland. De komende maanden neemt ze ons mee in de ups en downs van haar dagelijks leven.
Een ‘nieuwe’ auto
Pff, daar zitten we dan. Dachten we het zo goed voor elkaar te hebben met onze auto. Hij zag er goed uit. Oké, hij stonk vanbinnen een beetje, de achterraampjes deden het niet en na een week begaf de accu het. Maar we hoopten en dachten dat het daarmee klaar zou zijn. Maar niets was minder waar, binnen twee weken stond de auto bij de dealer (nadat hij oververhit aan de kant van de weg stond) en nu horen we er nog veel meer aan de hand is, de reparatie gaat daarom geen drie dagen, maar twee weken duren.
Een hartverwarmend welkom
Doordat we geen auto hebben vindt de Arabische les online plaats, in plaats van in-person. Dus niet kunnen genieten van de Arabische gastvrijheid van onze docenten. Geen uitje in het weekend, wat we toch zo graag doen met onze huisgenoten. We houden ervan om de natuur in te gaan en een flinke hike te doen. Geen boodschappen doen bij de grote supermarkt, maar we moeten het doen met het beperkte aanbod van het mini shopje in de wijk.
Eigenlijk gaan we ‘back to the basics’ en doen we het met wat minder luxe. Maar tot onze verbazing brengt dit ons weer meer in de wijk, meer bij de mensen die we hier willen dienen.
Zo ook vandaag, we wandelen de wijk in en beginnen met gebed. We vragen om Gods nabijheid en of Hij ons brengt bij de juiste mensen. We zijn nog niet klaar met bidden of de eerste kinderen komen al naar ons toe rennen. Ze zijn inmiddels bekenden omdat ze wekelijks op de kinderclub komen voor Engelse les. We genieten van hun enthousiasme en nemen hen mee naar ons huis voor een spelletje. Wanneer ze uitgespeeld zijn rennen ze blij richting de shop om even wat lekkers te halen, ‘mashalama’ klinkt het.
We besluiten om nog een rondje te maken en binnen de kortste keren komen we het volgende groepje kinderen tegen. Hier worden we gesmeekt om even binnen te komen voor een potje UNO.
We besluiten om mee te gaan en krijgen een warm welkom van moeder die in de sobere kamer zit met haar baby, ook van hem krijgen we een grote glimlach. Met onze enkele woorden Arabisch maken we duidelijk dat we een spelletje met het meisje gaan doen. De cijfers en kleuren kennen we inmiddels, dit scheelt al heel wat. De rest van de communicatie gaat met handen en voeten.
Halverwege het potje UNO wordt er op de deur geklopt en wie komt daar tot onze verbazing binnen? Onze huisgenoot die toevallig ook in de wijk rondliep. Ze werd naar binnen geroepen door een man, hij had gezien dat wij daar naar binnen waren gegaan.
Wat is het bijzonder om te merken dat wij als westerlingen toch zo welkom zijn dat zelfs mannen ons uitnodigen. En al kunnen we zelf nog amper Arabisch, toch staat de deur van deze mensen wijd open.
Open deuren, open harten?
Wanneer we naar huis lopen komen we tot de conclusie dat we misschien dankbaar moeten zijn dat we even geen auto hebben. Hierdoor kunnen we ons volledig richten op de wijk waar we voor een half jaar mogen leven. Hun deuren staan voor ons open, we bidden of God hun harten wil openen!
Gaan
Denk jij er ook over om het Goede Nieuws te brengen aan onbereikte moslimvolken? Frontiers biedt de mogelijkheid om als shorttermer te gaan en zo te verkennen wat bij je past. Neem contact met ons op voor meer informatie: [email protected] of kom meld je aan voor ons kennismakingsweekend van 4 tot en met 6 november 2022.
Maandelijks vergelijkbare verhalen in je mailbox ontvangen? Meld je hier aan!
